Saint Louis

Dat we nu al enkele dagen in Zuidelijkere regionen verblijven, blijkt niet alleen uit de warme temperaturen ('in the low nineties', Fahrenheit is dat, zo'n 30 graden en meer), ook het accent verschilt duidelijk. "Y'all good folks?", "What can I do fo ya honey?" (Dat vraagt de dame gewoon in het tankstation, niet in éen of andere gentlemen's club...). Wij doen met ons accent ook exotisch aan blijkbaar, want om de haverklap krijgen we te horen "I like yer accent." en vraagt men van waar we komen. Flanders kennen ze hier niet, maar Belgium situeren ze in de buurt van Germany, Central Europe of ... Tsjechoslowakia! Het dichtst komt men met Holland in de buurt. Als men al in eens in Europa was, was dat in Amsterdam. In Saint Louis, waar we dinsdag aankwamen, weten ze wel dat 'wij' hun brouwerij (Anheuser Busch) hebben overgenomen. "You guys bought our beer" klinkt het enigszins verwijtend.

Saint Louis (Missouri) dus, genoemd naar de Franse koning en heilige Louis IX. Na een rit vanuit Gatlinburg (8-en-half uur) komen we dinsdag bij zonsondergang aan. De lokale baseball club en topclub, de Cardinals, speelt blijkbaar en vanop elke hoek van de straat downtown probeert men ons ticketten te verkopen of af te leiden naar een parkeerplaats. Maar wij weten waar we moeten zijn, in de Hilton. Daar aangekomen, wagen geparkeerd en uitgeladen, vindt men echter geen spoor van een reservatie. Blijkt er nog een andere Hilton anderhalve straat verder te zijn... "We gonna miss you" lacht de zwarte parkeerwachter zijn tanden bloot.

Goed en wel geïnstalleerd, gaan we nog een kijkje nemen in de buurt en besluiten nog een pizza achter de kiezen te steken bij Angelo's in de schaduw van de Gateway Arch. Tot groot jolijt van Dimitri serveren ze hier als als appetizer ook 'shrimps DeJonghe', een garnaalspecialiteit uit Chicago naar een oud recept van Henri De Jonghe, wiens naam nu voortleeft als een lekker recept op de menu's. Ok, eerst de garnalen dus.

En dan de pizza, 12 of 16 inch. Als aanhangers van het metriek stelsel hebben we de inches, ounces en gallons nog altijd niet door, maar bwah, we zijn met twee, dus ene van 16 inch krijgen we wel samen op. Niet dus. Maar lekker was 'ie wel!

Downtown Saint Louis doet ons wat denken aan downtown Detroit. Proper maar leeg. 's Avonds leeft hier weinig, behalve wanneer de Cardinals of 'the Rams' (football) spelen. De beider stadions zijn downtown ingeplant. We worden regelmatig aangeklampt door bedelaars/dronkaards/junkies(?) die toevallig altijd wat geld nodig hebben voor een treinticket of zo. We wimpelen ze beleefd af. Er rijden af en toe enkele koetsen door de straat en dat lijkt wel een leuke manier om de stad eens te bekijken.

Woensdagvoormiddag wandelen we via de 'Old Cathedral', een prachtig gerestaureerde uit de kluiten gewassen kerk, naar de Gateway Arch. De Arch lijkt op de helft van de Mc Donald's-M. Het 200meter hoge monument blinkt in de ochtendzon. Het monument is hét land mark van de stad geworden sinds de afwerking ervan in 1962 en wordt beheerd door de Park Rangers. Er is een (gratis) museum aan verbonden en er zijn enkele filmzalen.

De Arch is een symbool voor de 'poort naar het Westen'. Vanuit deze streek vertrok de tweejarige expeditie van Lewis en Clark langsheen de Missouri-rivier in 1804, van hieruit vertrokken de trappers, goud- en gelukszoekers dieper naar het Westen. St. Louis noemt zichzelf ook 'the Center of America'. Ik weet niet of dat geografisch volledig klopt en symbolisch is dat allicht ook overdreven, maar een leuke stad is het in elk geval voor wie wat wil rondkijken. Langsheen de straten richting midtown bijvoorbeeld, waar prachtige maar veelal lege gebouwen en oude pakhuizen staan te wachten om bewoond of in gewerkt te worden. Locust Street is bijvoorbeeld zo'n avenue waar in het begin van de twintigste eeuw de grote Amerikaanse automerken (en toeleveranciers) hun showrooms en kantoren hadden. Cadillac, Chrysler, Willys-Overland (de makers van de beroemde 'general purpose' terreinwagens of jeeps dus tijdens WOII), namen als klokken.

Het is de buurt van deze 'Automobile Row', waar nu wat detailhandel zich tracht overeind te houden, dat we ribbetjes gaan eten, St. Louis style ribs. De ribbetjes worden veelal in mobiele barbecues voor het restaurant gerookt. Pappy's is een instituut op dat vlak. We hebben onze les geleerd en nemen een halve portie. Je kan er corn, appelmoes, koolsla en dergelijke bijnemen en barbecuesaus, ... veel barbecuesaus. Het vlees valt van het been en saus hoeft er voor ons helemaal niet op.

Maar eerst bezochten we nog SLU, St. Louis University. Vlaamse missionarissen speelden een grote rol in de stichting en groei van deze katholieke universiteit. We komen onaangekondigd aan en de studentenvertegenwoordigers hebben weinig benul waarover we spreken, maar raden ons aan een kijkje te gaan nemen in enkele vleugels van de universiteitsgebouwen. En ja, we treffen een Verhaeghen-hall aan en in een ontvangstzaal een schilderij waarop vermoedelijk 'Indianenpater' Pieter De Smet figureert. In het Cupples House, een zandstenen villa op de campus, hangen schilderijen van oude Vlaamse meesters. Maar over de Vlaamse invloed binnen de universiteit worden we niet veel wijzer. Het is een prachtige campus evenwel. We laten de drukte van de eerste universiteitsdagen achter ons en wippen nog even de Franciscus Xaverius-kerk binnen, de universiteitskerk zeg maar.

En dan op naar de ribbetjes! Ik schrijf veel over eten en drinken zegt u? Wel, in de VS is dat dan ook een belangrijk deel van de 'cultuur'. Daarover een volgende bijdrage misschien meer. ;-)