Familie

We vertrekken Up North. We rijden richting mijn familie in Grosse Pointe (nabij Detroit) met een tussenstop in Cincinnati. Onderweg stoppen we voor de lunch in La Grange - een schattig stadje in Kentucky - en kiezen een typische diner uit. Dimitri en ik houden van die small-town diners. Heerlijk en rijkelijk eten in een gezellige en (kind)vriendelijke omgeving. Letterlijk voor de deur van het restaurant One Nineteen West Main passeert nog elke dag een goederentrein.

Cincinnati (Ohio) is helaas maar een heel korte stop. We wandelen door de vrij Europees uitziende stad richting de rivier. De Ohio rivier ligt op de scheiding tussen Kentucky en Ohio en stroomt door twee verschillende tijdszones. Aangezien we een tijdsuurtje verliezen, zoeken we nog snel iets om te eten zodat Antoon tijdig in zijn bed ligt. Niet toevallig stoppen we bij de lokale brouwerij Moerlein. Reeds in 1818 opgericht onder de naam ‘the Christian Moerlein brewing company’. We nemen elk onze eigen ‘flight’ (4 proevertjes) met een eetplankje erbij. Mijn (hoppige) IPA biertjes smaakten en de lokale kaas en salami maakten het af. Elke craft brewery heeft hier uiteraard een schare fans en die kunnen hun hart telkens ophalen in de merchandise shop. Dimitri uiteraard ook.

Familietijd

Heerlijk om na 5 jaar onze familie eindelijk terug te zien. We logeren bij mijn (achter)nichtje Rebecca (Becky). Speciaal voor ons werd er een feestje - met lokale bieren en verrukkelijk eten uit de ‘crock pot’ - georganiseerd. Familie en vrienden zakten af en het werd een gezellig weerzien tot in de late uurtjes… 

De volgende ochtend organiseerde Laura, de jongste zus van Becky, haar ‘baby shower’. Ze verwacht haar eerste kindje in februari. Dit feestelijk gebeuren ging door in een jachtclub aan Lake Saint Clair met uitzicht op de stad Windsor in Canada. Buiten Antoon en Kyle, de echtgenoot van Laura, waren de genodigden allemaal vrouwen. Het deerde Antoon niet om tussen die taterende en aandachtgevende vrouwen te zitten, al denk ik dat de aanstaande vader daar anders over dacht. Het moment waarop iedereen wachtte, is het openen van alle cadeautjes. Hun babyuitzet is in ieder geval meer dan compleet. Dimitri maakt van de gelegenheid gebruik om zijn favoriete burgerrestaurant Culver’s te bezoeken en enkele ‘butter burgers’ binnen te slaan.

In de late namiddag bezochten we nog het Edsel & Eleanor Ford Huis (zoon van Henry Ford). De (ietwat strenge) gids vertelt het verhaal van het thuisleven van de Fords. Het huis (1928) staat in een groot park langs de oevers van Lake St. Clair. In deze mooie omgeving groeiden hun vier kinderen op: Henry II, Benson, Josephine en William. De Fords hielden van kunst en kwaliteit, het huis is dan ook met passie, smaak en oog voor detail ingericht. In het prachtige park rond het huis staat nog een ‘poppenhuis’ van dochter Josephine. Dit volledig -met slaapkamer, keuken en badkamer- ingericht pareltje kostte $15.000, een modale gezinswoning in die tijd $4000. Te bedenken dat Josephine eigenlijk liever met haar broers ravotte dan tijd in haar poppenhuis door te brengen. De Fords waren weliswaar stinkend rijk, maar deden tegelijk ook veel voor Detroit en omgeving. Niet alleen als werkgever, maar ook nog vele instituten, verenigingen en goede doelen dragen de naam van Ford of worden door Ford-stichtingen allerhande gesteund.

Maandagmorgen zet ik samen met Becky de kindjes Emmy en Julian af aan school. De klasjes zien er niet veel anders uit dan bij ons. Alleen de speelplaats is  hier groter en creatiever ingericht. Helaas komt het moment van afscheid nemen. Het was een heerlijke tijd bij onze Amerikaanse familie. Wetend dat we mekaar terug zullen zien maakt het wat minder erg.