Verse vis

Donderdag vertrokken we vanuit het plaatsje Búðir naar Grundarfjörður om daar in de namiddag walvissen te spotten. Normaal is de rit een half uur, maar omdat de bergpas gesloten is wegens de weersomstandigheden rijden we anderhalfuur rond. Niet erg want zo zien we het landschap van het schiereiland Snæfellsnes. Rotsformaties, basaltzuilen, uit de zee rijzende kolommen, korstmossen, kraters, lavavelden, watervallen, vissersdorpjes, de omweg is de moeite waard. Op dit schiereiland  ligt ook de vulkaan Snæfellsjökull (1446 meter), IJslands hoogste stratovulkaan (kegelvormig). De krater Snæfell ligt schuil onder een gletsjer. 

Weetje en leestip: de vulkaan verwierf vooral bekendheid door Jules Vernes boek 'reis naar het binnenste der aarde' (1864). In dat boek wil de Duitse geoloog Otto Lidenbrock een tocht naar het middelpunt van de aarde maken. Hij daalt via Snæfellsjökull af. Na tal van avonturen wordt hij door een lavastroom op Sicilië weer uitgespuwd. 

In Grundarfjörður (vissersplaatsje in het noorden van het schiereiland) worden we verwacht bij Láki tours. In het informatiecentrum -was trouwens ook het lokale koffiehuis- kregen we eerst wat uitleg over welke dieren we mogelijks allemaal zouden gaan zien vooraleer we ons in onze 'trendy' wind- en waterdichte jumpsuit hijsen. Op naar de boot -ook al ziet de lucht wat grijs- we hebben er zin in. Het eerste uur en al lang de baai niet meer in zicht hebben de dieren nog geen zin om zich te laten zien. Mijn zeebenen bleek ik bovendien aan de kaai te hebben achtergelaten en ik zet mij binnen. Ik hoopte dat de tocht niet al te lang meer zou duren, wat een misrekening is, want ineens besliste een horde dolfijnen en hier en daar een bultrugwalvis (deze laatste soort werd pas drie dagen geleden gespot en is uitzonderlijk voor het gebied) om aan het oppervlak te verschijnen. Twee lotgenoten vervoegden mij, de een al wat bleker dan de ander. De aangeboden warme chocomelk laat ik passeren. Dimitri trotseerde wind, regen en golven en was de fotograaf van dienst. Na 3,5 uur later stonden we eindelijk terug aan wal. De geur van de visfabriek in de buurt kon me niet echt bekoren...

****

20 maart. Niet alleen dé dag van de zonsverduistering maar bovendien ook Dimitri's verjaardag. Even staat de tijd stil, hotelpersoneel, vissers, vissorteerders, een horde Aziaten (met om ter grootste en duurste lenzen) wachten buiten vol spanning. We worden beloond en zien een prachtige (bijna) zonsverduistering. Het wordt heel even donker en we zien de maan langzaam weer voorbij de zon schuiven. Het werk wordt hervat, camera's weggeborgen, het ontbijt wordt verdergezet. 

We overnachten vandaag terug in Borgarnes. Voor we afscheid nemen van het schiereiland passeren we nog even in het vissersstadje Stykkishólmur. Wat direct opvalt bij het binnenrijden, is de witte modernistische kerk. Stykkishólmur heeft een bedrijvige haven. We zien hoe de verse vis wordt aan- en afgevoerd. Je kan van hieruit trouwens met de veerdienst naar de volgende fjord. We wandelen even door de haven langs de basaltzuilen. Drinken nog een kopje koffie en ik neem nog wat foto's van de typische huisjes waaronder het 'Noorse Huis' gebouwd in 1832. 

De terugweg is langs een eerder scenic route. De -af en toe- steile en ijzige gravelweg brengt ons langs fjorden, meren en kraters. Wanneer je denkt dat je nu echt de laatste boerderij 'in the middle of nowhere' bent tegengekomen, vergis je je. Ook in dit zeer ongerept gebied boerderijen en grazende paardjes. Ik ben er rotsvast van overtuigd dat er minstens zoveel IJslandse paardjes zijn als IJslanders. Aan het einde van de grindweg zien we nog een krater waar we niet kunnen weerstaan aan een klim. Ronduit fascinerend en fier op onze prestatie kruipen we opnieuw achter het stuur voor de laatste kilometers.

Nog een tip voor toekomstige IJslandreizigers: je kan een veiligheidsapplicatie downloaden '112 Iceland' op je smartphone. Je checkt bij jouw hotel, bezienswaardigheid of gewoon onderweg in. Zo weten -in het geval er iets zou gebeuren- de hulpdiensten aan de hand van jouw gps-signaal waar je zit. De IJslanders zijn zowat bezeten door veiligheid. Je kan op officiële sites de weercondities checken, de wegcondities, ja zelfs het aardbevingsgevaar. Men gaat nooit onderweg zonder te weten hoe de weg erbij ligt en de toeristen krijgen op eenvoudige vraag heel wat praktische raad.

Morgen onze (voorlopig) laatste dag. We laten de natuur achter ons en trekken naar de hoofdstad. Beniewd naar onze mini Reykjavik citytrip.