Pure Michigan

woensdagvoormiddag bezochten we het DIA (Detroit Institute of Arts), gelegen in de universiteitsbuurt van Detroit. We zijn blij dat we dit museum (nog)  kunnen bezoeken, de stad Detroit is sinds lang in heel slechte papieren en werd vorig jaar 'bankrupt' verklaard. Een optie om uit de schulden te geraken was de verkoop van kunstwerken uit het DIA. Gelukkig werd er op deze beslissing teruggekomen. Het museum herbergt tal van kunstschatten. Gaande van Egyptische mummies, romeinse artefacten, Rembrandt, Rubens tot de moderne werken van Picasso, Matisse en Warhol. Echte pareltjes dus. De gallerijen zijn prachtig ingericht. Dus voor de toekomstige Detroitreizigers; zeker een bezoekje waard.

En dan eindelijk het moment waar we al heel lang naar uitkeken... herenigen met mijn Amerikaanse familie! Rebecca, mijn achternichtje -haar overgrootmoeder en mijn overgrootvader waren broer en zus-, stippelde een heuse Michigan road trip uit. Woensdagnamiddag vertrokken we (met Rebecca & Derek en hun schattig dochtertje Emelia) voor een rit 'up North'. We slapen een nachtje uit bij Lake Higgins, in de vakantiewoning, de 'cabin' van Becky's ouders waar we hen ook ontmoeten, een leuk weerzien. 

Donderdagmorgen voor dag en dauw uit ons bedje. We vertrekken met de boot naar Mackinac Island (spreek uit 'Mackinauw'). Voor de Europese kolonisatie was het eiland bewoond door native Americans. Het eiland werd midden 1700 vooral belangrijk voor de bonthandel en haar goede positie langs de handelsroute in het grote merengebied. Het was ook een belangrijk strategisch punt. De Britten bouwden er het fort Mackinac dat later werd overgenomen door de Amerikanen om dan weer in Britse handen te vallen. Er wonen een 500tal mensen in vaak prachtige huizen op het eiland. Je kan makkelijk rond het eiland fietsen, zo'n 13 km. In de zomer is het over koppen lopen door dagjestoeristen die met de boot het eiland bezoeken en tijdens de wintermaanden sluiten de hotels wegens het ijskoude weer. (De meren bevriezen hier!). We komen dus op een ideaal (rustig) moment, nu de scholen terug begonnen zijn, om het eiland te bezoeken. 

We verkennen het eiland niet met de fiets, maar met een paardenkar. Mackinac is -uniek- vrij van alle gemotoriseerd verkeer, dus geen getoeter op straat maar hoefgetrappel. Alle werk en vervoer gebeurt dus ook per paard en kar. De 'vuilkar' is dus letterlijk te nemen, ook de hotels worden aangeleverd met paard en kar of fiets of handkar. Alleen de politie, brandweer en het lokale hospitaal beschikken elk over één wagen en ambulance, maar die blijven 'op stal' tijdens ons bezoek. We maken een tocht van een grote twee uur. Ons eerste voertuig is een tweespan en we worden begeleid door Elvis en Cash, de paarden wel te verstaan. Gewoonlijk blijkt men niet de naam van de menner, maar deze van de paarden wel te onthouden. We leren wat bij over de verzorging van de dieren, de koetsen, de geschiedenis van het eiland en de lokale fauna en flora. Zo stoppen we bij de vlindertuin en nemen afscheid van Elvis en Cash. Voorzichtig treden we de vlindertuin binnen. We moeten oppassen om niet op de kleine diertjes te trappen. Sommige vlinders verkiezen de grond boven een bananenblad, struik of plant. We bewonderen onze veelkleurige fladdervriendjes die slechts een levensduur hebben van een weekje of zo. Bij het naar buiten gaan worden we nog eens goed gecheckt of er geen vlinder is blijven zitten op onze jassen. 

We wachten op onze volgende koets dat een driespan blijkt te zijn. Bart, Mike en Bob zijn onze begeleiders. We passeren het kerkhof, stappen uit aan 'the Arch' en enkele panorama's, passeren het fort en eindigen aan het prestigieuze Grand Hotel waar we onze lunch nemen. Blijkt een cadeau te zijn van Becky's oma. We zitten in de grandeur van een gigantische eetzaal en worden getrakteerd op een reuze buffet. Ook het dessertenbuffet valt in het bijzonder bij Derek in de smaak. Het hotel en het eiland waren het decor van twee Hollywoodfilms. "This Time for keeps" (1947), kent niemand nog, maar "Somewhere in time" (1980) met Christopher Reeve en Jane Seymour doet misschien nog een belletje rinkelen. Na onze pompeuze lunch is het tijd voor een spelletje croquet en een wandeling in de buurt.

We bezoeken het Fort, door het late uur zijn we quasi de enige bezoekers. De 'Stars & Stripes' boven het fort hangt halfstok, net als de andere vlaggen op het eiland op deze 'Patriot's Day'. Deze vlag wordt op het einde van de dag gestreken en te koop aangeboden aan de bezoekers. Zo werd Dimitri de trotse eigenaar van de vlag die op 11 september 2014 fort Mackinac bevlagde. Bewust van wat de tragedie betekende en nog steeds betekent voor het Amerikaanse volk, wonen we de plaatselijke en sobere herdenking van de aanslagen van 11 september bij. Een kippenvelmoment.

We sloten onze dag af in een gezellige pub en proefden enkele Michigan biertjes. Onze mannen besloten om nog een 'veurleste' te drinken en namen de paardentaxi terug naar huis...