Antwerp

Antwerpen, de rest is parking en ... maïsveld. Dat blijkt wanneer we een 'ommetje' maken tussen Chicago en Detroit. We vonden een stipje op de landkaart in Ohio: Antwerp. Uiteraard moesten we daar langs! Wanneer we het dorp binnenrijden, blijkt dat ze hier hun klassiekers kennen: ze afficheren Antwerp als "the Diamond of Northwest Ohio".

Antwerp is een bruisende stad ... geweest in de tweede helft van de negentiende eeuw. In voormalig moerasland op het kruispunt tussen een kanaal en een spoorweg leefde ooit een bloeiende gemeenschap. Vandaag worstelt het stadje van 1.700 zielen om te overleven. Het kanaal is al lang dicht en de trein stopt hier niet meer.

We hoopten een lekkere hamburger te bestellen in de Fifties' diner "the Rootbeer Stand", maar die is helaas reeds gesloten voor de winter. Het "Essen Haus" is wel open en belooft 'Amish food' te serveren. Wanneer we de kantine betreden, zien we enkel klanten in rolstoelen en met zuurstoftubes in de neus. Het zijn de bewoners van het naastliggende rusthuis die hier hun vloeibaar middagmaal verorberen. Dimitri wordt even verward met Dr. Carter op wiens komst ze blijkbaar wachten, maar ze zijn even blij met de komst van 2 toeristen.

Na onze lunch maken we een wandelingetje door de hoofdstraat en wippen een ijssalon binnen. Uiteraard is een hoorntje met één bolletje te veel, maar het ijs is uitstekend. Twee dametjes monsteren ons en vragen of we uit New York komen. Dat hadden ze op onze nummerplaat gezien. Neen, het is een huurwagen mevrouw, en we komen uit Antwerpen, Europa. Het geschuifel op hun stoelen verraadt enige opwinding, maar we besteden er verder geen aandacht aan en verkennen de straat verder met ons ijsje. Er staan enkele mooie oude gebouwtjes, Main Street beantwoordt aan ons beeld van een slaperig westernstadje. Alles staat zowat te koop, het lijkt erop dat iedereen hier weg wil.

Wanneer we terug aan de auto komen, komt de ijsjesverkoper buiten gelopen met de vraag of we terug willen binnenkomen en ons aan de tafel willen zetten bij de dametjes die we net hadden gesproken. Het blijkt de redactie te zijn van de lokale krant die een interview wil afnemen van de twee bezoekers uit Antwerpen. Een fotograaf is onderweg naar het ijssalon zo wordt gemeld.

Van een interview komt niet veel in huis, maar we smullen van de herinneringen en verhalen uit Antwerp. We vertellen over onze reis en over 'onze' honderjarige krant die we komen vieren. Moeder en dochter Temple bezitten de krant 'Antwerp Bee-Argus' al 57 jaar en houden kantoor in de hoofdstraat. Vroeger raasde het doorgaand verkeer door de straat, maar sinds enkele jaren is de nabijgelegen State Road 24 open. Het maakte de stad leefbaarder, je kunt nu op je gemak de straat oversteken, maar een nadeel is dat niemand nog halthoudt in het stadje. Bovendien opende 'Dollar General', een goedkope supermarktketen, een filiaal aan de rand van het dorp, waardoor de laatste middenstanders het voor bekeken houden. Ook het ijssalon staat te koop.

Er was ooit een Antwerpse dame die hier woonde, maar die is 'some years ago' overleden. Er was ooit ook een Antwerpse 'exchange student in town'. In 1938 was het lokale basketbalteam ongeslagen. En vorige week hebben de 'Antwerp Archerers' (het lokale football team) voor het eerst in jaren nog eens gewonnen. En hoe komt Antwerp aan zijn naam vraagt u? Gewoon, gekozen uit een namenlijst in een atlas. De -A is de eerste letter van het alfabet, en omdat men een beetje uniek wilde zijn, werd het Antwerp en niet Amsterdam bijvoorbeeld.

Suzanne Temple probeert nog een en ander te boek te stellen. De teksten op de plakkaten in het dorp zijn van haar hand. Moeder en dochter Temple zijn het levende geheugen van het dorp. Maar het wordt allemaal wat veel. De krant verschijnt enkel nog maandelijks. Ze hielden het lokale museum in het oude treindepot open, maar dat is nu op slot. Nadat de fotografe is langsgeweest in het ijssalon voor onze foto, rijden we nog even langs het treindepot en laten Antwerp achter ons voor nieuwe ontdekkingen in Michigan.