Eeuweling Gazette van Detroit

Na de mooie natuurdagen terug in Detroit. Zaterdag bezochten we het graf van Camille Cools, de stichter van de Gazette van Detroit. Onze reis is deels gepland rond de 100-jarige viering van de Gazette die als ondertitel ‘Het licht voor ’t volk’ draagt. 
Een beetje geschiedenis: op 13 augustus 1914 verscheen een eerste uitgave van de krant, enkele weken na het begin van WOI. De vele volksverhuizers uit Vlaanderen naar Amerika en Canada bleven door de Gazette op de hoogte van het (oorlogs)nieuws in Vlaanderen. De eerste edities waren in het Nederlands, nadien werden ze tweetalig Engels-Nederlands.
 
Na honderd jaar verschijnt de Gazette nog maandelijks en kan ze nog op vele generaties Flemish American-lezers rekenen. Het is nog de enige Vlaamse krant in Noord-Amerika en wordt ook ‘across the pond’, in Vlaanderen gelezen door een hardnekkig lezersbestand van enkele honderden. Naast het nieuws van de maand is er ook plaats voor ontspannende rubrieken zoals bijvoorbeeld de kookrubriek: een gerechtje uit Vlaanderen, geschreven in het Engels en een Amerikaans gerechtje, geschreven in het Nederlands.
Op het prachtige Mount Olivet kerkhof in een typisch troosteloze buurt van Detroit lag tot voor kort het anonieme graf van Camille Cools. Wanneer we in het kantoor aan de ingang van het kerkhof naar de ligplaats informeren, verwondert de dame zich dat we komen voor iemand die in 1916 overleden is. Een andere werknemer springt echter enthousiast op, want hij weet het graf liggen van 'die man met zijn krant' en biedt aan ons voor te rijden in zijn wagen. Zo komen we dus vlotjes tot bij het graf dat zeer recent een grafsteen kreeg dankzij David Baeckelandt. David en een aantal Vlaams-Amerikaanse en Vlaamse vrienden zijn er ook om een groet te brengen. Nabij spelen enkele jonge vosjes tussen de graven.
 
Zondagochtend pikten we met Derek en Becky oma Mary-Lou 'Dujardin' op om samen naar de mis te gaan. We gaan samen met een aantal vrienden van de Gazette naar de Carolus Borromeuskerk in Baldwin Street, wat ooit een 'Belgische' wijk was. Vandaag is het een (arme) gemengde parochie. Het enthousiasme is er echter niet minder om. Dit is geen zondagse mis zoals wij hem kennen. We worden door de pastoor en de hele parochie hartelijk verwelkomd als de vertegenwoordigers van een verdwenen generatie die veel heeft betekend voor de parochie. Een gospelkoor zet zijn beste beentje voor. De vredeswens wordt hier niet enkel gedeeld met de buurvrouw en de rij voor of achter, maar letterlijk met heel de kerk. We schudden een paar honderd handen inclusief die van het jonge schoolvoetbalteam dat als goed werk de armenkeuken die middag zal bemannen. 
Na de volgens de pastoor ditmaal 'korte viering' van dik anderhalf uur rijden we naar Grosse Pointe waar we de 100-jarige viering zullen bijwonen met mijn Amerikaanse familie én... -totale verrassing- mijn ouders die speciaal vanuit Florida een 'ommetje' van 24 uur maakten. Het was een heel fijn weerzien voor ons én de familie. Het werd een aangename namiddag met een hapje, drankje en fotoreportage over de familie Cools en toespraken. Oude voorpagina's van de Gazette sieren de muur en vrijwilligers (want dat zijn ze vandaag allemaal) worden in de bloemetjes gezet.
's Avonds zakken we af naar het belgische Cadieux Café, niet alleen gekend voor zijn overheerlijke mosselen, maar ook voor de Featherbowling. Bij ons een vergeten volkssport, hier een populair caféspel. Bij Rollebolle, het spel dat we speelden voor ons vertrek, mik je naar een cirkel. Bij featherbowling mik je naar een duivenpen. Het werd een gezellige avond met spel, amusement en uiteraard een overheerlijk mosseltje met een frisse pint. Oh voor ik het vergeet, ik won uiteraard. ;-)